Όταν το σύμπαν στέλνει σημάδια...
Έχει περάσει ένας χρόνος που έχω γυρίσει από το Μεξικό. Σε αυτόν τον χρόνο έχω κάνει τα πάντα για να ξεχάσω τον όμορφο Ινδιάνο που έχω γνωρίσει, όμως είναι κάτι πέρα από μένα. Και έτσι αποφασίζω να γυρίσω πίσω να τον βρω.
Του έχω στείλει γράμμα ότι πηγαίνω χωρίς να περιμένω απάντηση προσγειώνονται στο αεροδρόμιο του Cancún και φυσικά δεν με περιμένει κανένας. Το μόνο στοιχείο που έχω, είναι κάποιος αριθμός P.O. box και κάποιο βιβλιοπωλείο που δουλεύει ένας φίλος του ο Alejandro. Νεκρή από πτήση 2 ημερών μέσω ΝΥ και Miami, φτάνω στο βιβλιοπωλείο και ο señor Alejandro δεν έχει ιδέα γιατί πράγμα του μιλάω. Νοιώθω το αίμα μου να παγώνει. Μόνη στο Cancún και ο μεγάλος μου έρωτας δεν έχω ιδέα που βρίσκεται.

Ξαφνικά από πίσω μου εμφανίζεται ένας άνδρας.

"Χρειάζεστε βοήθεια?"
"Ψάχνω έναν άνθρωπο και δεν ξέρω πως να τον βρω"

Λέω "Ναι"
Πόσα λίγα ήξερα τότε για την αγάπη...

"Θα σε βοηθήσω" μου λέει "γιατί έτσι πιστεύω, ότι βοηθώντας άλλους η αγάπη θα έρθει πίσω σε μένα.

"Τόν αγαπάτε;"

Και είπα "ναι".

Τόσα λίγα ήξερα για την αγάπη...

"Τι ξέρεις για αυτόν"
"Μόνο το P.O. box"

"Θαυμάσια στο ίδιο ταχυδρομείο έχω και εγώ την θυρίδα μου, πάμε".

Φυσικά δεν μας δίνουν την διεύθυνση. Βρίσκουμε τον διευθυντή. Μας τη δίνει. Πάμε σπίτι του. Έχει μετακομίσει. Ποιος ξέρει που είναι ο ιδιοκτήτης. Αγοράζω τηλεκάρτα. Παίρνουμε τηλέφωνο. Ο ιδιοκτήτης λείπει. Έχω αρχίσει και διαλύομαι. Ο παράξενος άνθρωπος μου λέει να πάμε σπίτι του να ξεκουραστώ. Τον ακολούθησα. Δεν είχα κανένα φόβο.

"Έχω μια ιδέα" μου λέει μετά από λίγο.

"Το Cancún έχει 2 ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αλλά μόνο ο ένας έχει ακροαματικότητα. Θα βάλουμε αγγελία".

 

Ξανά έξω σε καρτοτηλέφωνο. Φυσικά ο σταθμός δεν δέχεται αγγελίες από το τηλέφωνο. Παίρνουμε ταξί. Φτάνουμε στον ραδιοφωνικό σταθμό και εγώ είμαι σε κατάσταση κατάρρευσης. Με βάζει σε ένα ταξί. Έξω βρέχει... Και ξαφνικά με τα ελάχιστα Ισπανικά που ήξερα τότε, ακούω το μουσικό πρόγραμμα να σταματάει και μια φωνή να λέει "Η Μάρη από την Ελλάδα ψάχνει τον Μάριο. Οποιος έχει πληροφορίες να τηλεφωνήσει στο ξενοδοχείο... 

Δεν ακούω πια. Τα δάκρυα μου ενώνονται με την βροχή... Γυρνάω στο ξενοδοχείο και πέφτω σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα που μου τον διακόπτει ο ήχος του τηλεφώνου... 

 

"Είμαι ο ξάδερφος του Μάριο" και μου λέει ότι βρίσκεται στο Mexico City!!!

 

Έχω πάθει κατάθλιψη... Έχω κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι για το τίποτα... Συναντώ τον παράξενο άνθρωπο: "Σου υπόσχομαι θα τον βρω"!

 

Γύρισα πίσω στην Ελλάδα ηττημένη. Αλλά όταν 10 μέρες αργότερα χτύπησε μέσα στην νύχτα το τηλέφωνο μου, ήξερα... Είχε βρεθεί! Αλλά... Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.